Donderdag 1 juli vernam ik dat Jeroen Poppen te horen gekregen had dat zijn buikklachten uiterst serieus waren. Het k-woord viel. En op 28 juli kwam het bericht dat Jeroen de korte en hevige strijd al verloren had. Tussen die twee datums is Jeroen geen dag uit mijn gedachten geweest. En ook zijn kinderen Camiel en Daniek niet. En ook Jose, zijn vrouw niet. Want dit past gewoon niet in het leven van een jong gezin dat net verhuisd is naar hun droomplek.
Jeroen en ik hebben 8 jaren achtereen het voetbalteam van Camiel en Wouter (mijn zoon) geleid. Iedere zaterdag op pad. Jeroen had grote hekel aan op tijd opstaan. En kou. We hebben vele vroege en ijskoude zaterdagochtenden kleumend van de kou aan de lijn gestaan. Maar altijd was hij er, hoe vroeg en hoe koud het ook was. Later, op ’t grote veld, mochten wij om de beurt ook in actie komen, met de vlag in de hand. In die jaren hebben ook wij de maatschappij zien veranderen. De heetgebakerde vaders en moeders die met het jaar een korter lontje kregen vielen ons ook op. Hij kon ze heel goed wijzen op de USV code Blauw Wit: scherp, maar altijd met het nodige respect. We werden in die jaren meer dan eens op de proef gesteld.
Met stip bovenaan in het lijstje “de verschrikkelijkste uitwedstrijd” was die in de E1 (JO11-1) om 8.30, een uitwedstrijd, ver de polder in. Het weer was bar en boos. De temperatuur kwam amper boven het vriespunt uit, striemende regen, windkracht 6. Vaders, scheidrechters en jeugdspelers van de thuisclub zaten elkaar achterna, er werd naar elkaar geschreeuwd. De scheids had het jongetje dat hij achterna zat niet te pakken moeten krijgen, dan was het gevolg voorpaginanieuws geweest. Ons teampje stond aan de grond genageld. Wat een tafereel. Wat een voorbeeld. Onze wedstrijd ging dan ook verloren. Normaal gesproken zou Jeroen opmerkingen gemaakt hebben, maar deze tegenpartij dulde geen op- of aanmerkingen. Jeroen zou geen ongefundeerde opmerkingen maken, maar de mensen scherp wijzen op verantwoordelijkheden. Wijzen op de voorbeeldfunctie die je hebt als volwassene, of je nou scheidrechter, coach, trainer of leider bent. Om daarna met een goede dosis humor de sfeer er weer in te brengen. Deze dag lukte dat niet. Het was letterlijk en figuurlijk guur in de polder. Wegwezen hier. Snel terug naar USV!
Samen hebben we het team, dat tot de JO19 altijd bij elkaar gebleven is, zien opgroeien. Een groot deel van dat team zijn nu nog elkaars vrienden. Het is stil in die vriendengroep. “Pfff, Jeroen, waarom nou hij, zo’n gave gozer!”. Het ongeloof is groot. Het verdriet ook. Ik denk terug aan de humor die we samen deelden. Die humor was doordrenkt met uitlatingen van de hoofdrolspelers uit New Kids. Als ik m’n ogen dichtdoe dan zie ik ze voor me en kan ze horen: “Jeroen, jonguh, wat doe je nu?“.
Namens heel USV wens ik Jose, Camiel, Daniek, familie en vrienden heel veel sterkte toe met dit enorme verlies.
Michiel Smudde
Voorzitter