• Gerrie en Bertus Brasjen

  • De trouwe volgers van deze rubriek zullen niet verbaasd zijn dat Gerrie en Bertus Brasjen in deze aflevering centraal staan. In de vorige aflevering met als thema; ‘Vrijwilligers zijn de pijlers onder het Combitoernooi’, werd de mogelijkheid al aangekondigd. Tijdens mijn gang langs de vele vrijwilligers die het Combitoernooi mogelijk maken, belandde ik in de keuken. Gerrie was daar werkzaam. Samen met een aantal andere kanjers was ze druk bezig om aan de vraag naar koffie en naar patat, broodjes, snoep, enzovoort te voldoen.

    De aanwezigheid van Gerrie was vertrouwd, maar verbaasde mij ook wel een beetje. Vertrouwd omdat sinds ik mij USV’er ben gaan noemen, nu ruim 25 jaar geleden, Gerrie en Bertus Brasjen niet weg te denken waren rond de velden en in de kantine. De laatste jaren was dat minder geworden. Persoonlijke- en lichamelijke omstandigheden zorgden ervoor dat ze zich deels teruggetrokken hebben. Tot nu toe kan Gerrie het niet over haar hart verkrijgen om het Combitoernooi ook los te laten. Herinneringen aan dit toernooi en zeker niet te vergeten het Horecatoernooi zorgen er nog steeds voor dat er bij Gerrie twinkelingen in haar ogen zichtbaar worden wanneer ze erover praat. Later zullen we daar zeker op terugkomen.

    Een paar weken later kwam ik Gerrie en Bertus tegen bij de Albert Heijn. We spreken af dat ik langs zal komen wanneer ik klaar ben met een ander interview. Dit ging echter niet zonder slag of stoot.

    ‘Waar wonen de Brasjens?’ Dit was ik vergeten te vragen. Navraag gedaan bij vrijwilligers die op het terrein van USV werkzaam waren. De straatnaam wist men mij direct te geven. Het huisnummer was andere koek. Maar gewapend met de achternaam en de straatnaam internet bestormd en ja hoor….het huisnummer was snel gevonden. Althans dat dacht ik. Zelfverzekerd belde ik aan. Een jongen deed open. ‘Een kleinkind?’ flitste het door mijn hoofd. “Ben je alleen thuis?” vroeg ik. “Nee hoor……momentje!” De deur werd voor mij dichtgeslagen. Na een tijdje ging de deur weer open en keek een jongere vrouw dan ik verwachtte, mij vragend aan. Ik had sterk de indruk haar uit bed gebeld te hebben. Niet zo vreemd realiseerde ik me. ‘De kinderen hebben immers schoolvakantie.’ Langzaam dringt het tot mij door op het verkeerde adres beland te zijn. “Ben ik hier bij de Brasjens?” vraag ik dan ook aarzelend. Ze knikt ‘ja’. Ik vraag of zij op dit adres woont. Ze glimlacht. “Ja maar er wonen meer Brasjens in deze straat. Moet je bij Gerrie en Bertus zijn?” Gerrie en Bertus wonen een paar huizen verderop. “Mijn ouders!” lichtte de vrouw mij vriendelijk toe.

    Een afspraak maken lijkt nu een kwestie van tijd. Dat viel echter tegen. Onze agenda’s verschilden te veel. Bertus zijn aanstaande pensioen en andere omstandigheden noopten ons om de afspraak over mijn vakantie heen te zetten. Toen ben ik weer bij hun langs gegaan om de afspraak te maken. Op zich lukte dat zonder problemen. Onder het genot van een kop koffie raakten we aan de praat. Over Bertus zijn afscheid van zijn werkgever de Gemeente Dalfsen. Hoe hij van zijn collega’s zijn oude versleten schoffel ingepakt meekreeg als herinnering aan zijn werk. Bertus is niet bang dat hij zich gaat vervelen. Hij houdt van knutselen. Er is altijd wel wat te doen. Thuis of bij zijn dochter. Ook vindt Bertus een beetje knoeien met televisies leuk om te doen. Wanneer ik afscheid neem realiseer ik mij dat het maken van de afspraak bijna een uur heeft geduurd. Dat belooft wat wanneer we officieel bij elkaar gaan komen voor het interview. 

    1920 GB 1

    Achteraf gezien heeft het gesprek drie uur geduurd. Gerrie en Bertus zijn gezellige en gastvrije mensen, die in hun leven veel hebben meegemaakt. Veel leuke dingen maar helaas ook minder leuke episodes. Bertus en Gerrie hebben elkaar leren kennen in ‘de Karre’. Later bekend als ‘de Oldtimer’ en nu als ‘de Deel’. “De schuld van mijn broer Harm!” lacht Gerrie. Harm Klein Ganseij die zich later ontpopte als scheidsrechter en grensrechter bij USV (wie kent hem niet!), nam zijn zusje vaak op zondagmiddag mee naar ‘de Karre’. “Ik was nog veel te jong en bovendien was mijn vader er geen voorstander van dat ik als meisje naar dit soort gelegenheden ging. Het moge duidelijk zijn dat er toen thuis best wel woorden over gevallen zijn.” Gerrie noemt zichzelf een eigenzinnig type die haar eigen weg gaat en dat was toen niet anders. “Samen met Harm en een stel vrienden in een busje naar ‘de Karre’ en na die tijd wat eten bij Reuvers. Dat was onze zondagmiddag/-avond bezigheid. Op een mooie zondagmiddag wilde ik in ‘de Karre’ na een toiletbezoek weer plaatsnemen op de plek waar ik zat. Die was inmiddels ingenomen door iemand anders. Harm heeft mij toen opgepakt en pardoes bij Bertus op schoot geplant. De vonk sloeg meteen over en is nooit meer gedoofd!” glimlacht Gerrie.

    Gerrie is in Zwollekerspel geboren. Op 1 augustus 1967 is de gemeente Zwollekerspel opgeheven. Het grondgebied werd verdeeld over de gemeente Zwolle en omliggende gemeenten. Zwolle had de ruimte nodig om te kunnen uitbreiden. Gerrie komt uit een groot gezin van tien personen en heeft in Wijthmen en Berkum gewoond.

    Groot?” Het kan nog groter blijkt wanneer Bertus zijn doopceel licht. Bertus is geboren naast Hotel de Unie. Een groot deel van zijn jeugd heeft hij echter doorgebracht op de Jagtlusterallee, waar het gezin Brasjen later naar toe verhuisde. De ouders van Bertus hebben 15 kinderen gekregen. “Nu de meesten getrouwd zijn en zelf al (volwassen) kinderen hebben is het ondoenlijk om alle verjaardagen van broers, zussen, aangetrouwden en neefjes en nichtjes te bezoeken. Op grotere feesten zijn vaak dan ook ruim tweehonderd man aanwezig. Waarvan een groot percentage familie en aanhang.

    De eerste ontmoeting tussen Bertus en zijn schoonvader was niet zo succesvol. Bertus werkte in die tijd bij Leo van Nieff een auto-demontagebedrijf in Zwolle. Na zijn werktijd bezocht hij in werkkleding ‘zijn’ Gerrie op. In deze kleding maakte Bertus een slechte indruk op zijn aanstaande schoonvader. De uitdrukking dat de eerste indruk die iemand maakt vaak bepalend is ging hier gelukkig niet op. Bertus deelde met zijn schoonvader naast de liefde voor Gerrie ook de liefde voor auto’s. Gerries vader mocht graag knutselen aan auto’s en Bertus zijn beroep voegde daar wat aan toe. Via de auto’s ontstond ook waardering en een goede band met elkaar.

    Gerrie en Bertus hebben drie kinderen gekregen. Zoon Bennie trouwde met Ilona. Samen kregen ze dochter Lynn (16 jaar). Nog geen jaar na de geboorte kwam Bennie te overlijden. Dat het ziekbed en het overlijden van Bennie zijn sporen heeft nagelaten moge duidelijk zijn. “Het verliezen van je kind gun je geen ouder.” zucht Gerrie. Bennie voetbalde bij USV en was leider van de A1 van SV Nieuwleusen. Bertus en Gerrie krijgen nog kippenvel als ze terugdenken aan de herdenkingswedstrijd die Bennie z’n voetbalteam gespeeld heeft tegen de A1 van SV Nieuwleusen.

    Sonja is gehandicapt en woont tegenwoordig in de IJsselbolder in Zwolle. Het fascineert mij hoe vol bewondering en liefde Bertus en Gerrie praten over de totaal andere manier van communiceren met Sonja. “Sonja voelt dingen helder aan en uit dat op haar manier.” Met Dinie heb ik al kennisgemaakt. Zoals hierboven beschreven woont ze met haar jongens bij haar ouders in de straat. De beide kleinzonen van Bertus en Gerrie heten Djayden (11 jaar) en Dijlano (9 jaar). Beide jongens talen er nog niet naar om zich aan een voetbalclub te binden. “Dat moeten ze zelf willen.” geeft Bertus aan. “Mochten ze die drang krijgen dan zul je mij ook wel weer meer bij USV zien!” lacht Bertus.

    Gerrie en Bertus hebben acht jaar in Zwolle gewoond. Op de Bollebieste en de Van Gennestraat. Het huis waarin ze woonden was bouwvallig en buurtbewoners hielpen hen aan een betere woning. Een huis dat leegkwam werd gekraakt en Bertus werd gebeld om direct zijn intrede in dat huis te doen. De gealarmeerde politie kwam al spoedig opdagen. Op zijn werk had Bertus regelmatig contact gehad met een van de agenten die poolshoogte kwamen nemen. Hij herkende Bertus en de agent was al lang blij dat de kraak niet gepleegd was door een groep hippies. Hij adviseerde om drie dagen het pand te verlaten. Met de woningbouwvereniging zou dan geregeld worden dat ze daar legaal mochten wonen. Het verlaten van het pand was echter geen optie. De hele huisraad was al overgebracht. Desondanks kregen ze het pand toch officieel toebedeeld.

    Op een gegeven moment ging het slechter met de sloophandel en moest er gereorganiseerd worden. Als een van de jongste werknemers was Bertus de klos en verloor zijn baan. Werk vinden was moeilijk in die tijd. Bertus heeft een paar jaar thuis gezeten. Door een woningruil zijn ze weer in Nieuwleusen terechtgekomen. Het gelijktijdig overgaan van het ene huis naar het andere, roept nog steeds herinneringen op die Bertus ervan overtuigen nooit meer voor een woningruil te kiezen. Het was moeilijk om aan passend werk te komen. Schrale troost was dat Bertus niet de enige werkloze in Nieuwleusen was. De groep was zo groot dat er 1x in de week een voetbalmiddag werd georganiseerd in de sporthal. In de kantine van de sporthal ontmoette Bertus Erik van der Zee. Erik wist Bertus enthousiast te maken om op voetbal te gaan. Natuurlijk bij USV. Een goede keus blijkt achteraf. Bertus heeft jaren plezier beleefd aan het voetballen. Hij heeft menig familielid ook weten te overtuigen hoe leuk voetballen bij USV is en hoe gezellig het kantinegebeuren was en is. Ondanks dat er in het begin grote nederlagen werden geleden bleef de stemming goed en had de kwaliteit van de derde helft er niet onder te lijden. Arie Bovenhoff was in die tijd leider.

    1920 GB 3

    Bertus vond uiteindelijk weer werk bij Larcom in Ommen. De overstap later naar de Gemeente Dalfsen was het gevolg van een reorganisatie. Werknemers moesten zo dicht mogelijk bij hun woonplaats gaan werken. Bertus heeft dertig jaar met plezier gewerkt in het ‘groen’. Met name het snoeien en vellen van bomen was mooi werk om te doen. In Ommen en later in Nieuwleusen. Op de Lemelerberg heeft Bertus menig tak gesnoeid en boom geveld. “Dat was één van mijn favoriete plekken om te werken. Heerlijk midden in de natuur.”

    Gerrie werd ook door het USV-virus aangestoken. Ze werd elftalleidster bij meisjesteams en later van het team van Bertus. Bertus verruilde de actieve voetballoopbaan in voor het leiderschap. Voor het administratieve deel was hij heel blij met Gerrie. Oude herinneringen komen boven. Bertus heeft in zijn carrière eenmaal geel gekregen in verband met opzettelijk hands. Een wedstrijd bij Dieze West zullen de Brasjens nooit vergeten. Hoe een speler van USV een bewuste kopstoot kreeg en ze met z’n allen het veld verlieten. “Het was gewoon niet verantwoord. De scheidsrechter was bang. Hij durfde ons, naar eigen zeggen, geen strafschop te geven uit angst voor die gasten. Toen wij het veld verlieten en weigerden om verder te spelen had de scheidsrechter zich al verstopt. Een week later was het team van Dieze West uit de competitie gehaald.” Bertus zucht. “Dat zijn ervaringen waarvoor je niet op voetbal bent gegaan.” Voor zover hij het kan beoordelen heeft Dieze West nu als vereniging de boel beter voor elkaar.

    “Houd je van meer sporten?” Bertus blijkt enorm te kunnen genieten van darten. Hij volgt de verrichtingen van de Nederlandse darters op tv. Ook houdt hij darters uit Nieuwleusen nauwlettend in de gaten. Zelf gooit hij ook wel een pijltje en is hij deelnemer aan het darttoernooi van USV. Ondanks het leiderschap bij diverse teams kennen de meeste USV’ers Gerrie het beste als de vrouw die veel in de kantine of de keuken te vinden was om haar werk voor de vereniging te doen. “Ik vind het mooi werk om te doen. Wanneer iemand niet kon en ik werd benaderd zei ik altijd ‘ja’. Volgens mij heeft die houding tot gevolg gehad dat sommige mensen hun verplichting richting het kantinegebeuren niet serieus namen. Henk Kok belde bijvoorbeeld mij altijd als eerste wanneer iemand op zaterdagochtend verstek had laten gaan. Hij wist dat hij op mij kon rekenen. Sommigen zijn wat verantwoordelijkheid betreft erg makkelijk. Alsof een vereniging vanzelf kan draaien. Je moet het toch samen doen?” Het gevoel voor verantwoordelijkheid leeft sterk bij Gerrie. Als leidster van het team van Bertus schroomde ze bijvoorbeeld niet om op zondagochtend een speler te weigeren mee te nemen naar een tegenstander. “Ik noem geen namen, daar gaat het niet om. Laten we het erop houden dat hij nog niet heel fit uit zijn ogen keek. Dat kon echt niet.”

    1920 GB 2

    Demooiste herinneringen beleeft Gerrie aan de grote toernooien. Het Combitoernooi waar ze al vanaf het begin bij betrokken is en het Horecatoernooi. Het Horecatoernooi roept warme gevoelens op. Met name de aanwezigheid van het team van café ‘De Mol’. “Dat was een team met veel aanhang die er een leuk dagje ‘uit’ van maakte. Ze lapten het geld bij elkaar voor in de pot en gaven dat aan mij. Wanneer er besteld werd moest ik het geld uit die pot halen. Ik stond erop dat ze keken wat ik deed. Hoeveel ik eruit haalde en wat ik terug deed. Die groep zette wel een kleine duizend euro om. Ze waren soms wel luidruchtig aanwezig maar nooit vervelend, maakten geen dingen kapot. Ik kon ze ook goed bereiken wanneer het iets ‘te’ was. Samen met Heine hield ik altijd een oogje in het zeil. Het mooie was dat die gasten zelfs na afloop van het toernooi in onze kantine zaten en niet weg wilden. Ze baalden dat ze weg moesten. Het feest na afloop werd om en om gehouden in de kantines van USV en SV Nieuwleusen. Bij SV Nieuwleusen hadden ze geen bel in de kantine. Tot grote verbazing van Gerrie zag ze een keer dat de bel uit de USV kantine was meegenomen door het team van ‘De Mol’. “Een bar zonder bel kon in hun ogen niet!” weet Gerrie zich nog te herinneren. Gerrie heeft nog steeds een nauwe band met het goed draaiende Combitoernooi. Samen met onder anderen haar nichtje Marianne Klein Ganseij, de dochter van Harm, zet ze zich in voor het kantinegebeuren. Oude herinneringen borrelen op. “De eerste jaren draaiden we de hele dag mee. Van ’s morgens vroeg tot diep in de nacht. Want als iedereen weg is moet er nog wel schoongemaakt worden.” Ze herinnert zich nog dat ze dan om drie uur in de zondagochtend thuiskwam. Dat doet ze nu niet meer. “’s Morgens om zeven uur beginnen en dan in de middag afgelost worden vind ik nu meer dan genoeg.”

    De belangrijkste ‘baan’ die Gerrie heeft gehad en nog steeds uitvoert is echter het huishouden. Ook heeft ze vroeger in een supermarkt gewerkt en naast het huishouden in de avonduren kantoren schoongemaakt.

    De tijd is omgevlogen. Gerrie en Bertus zijn open mensen met het hart op de tong. Het zou maar zo kunnen wanneer er overdag activiteiten georganiseerd gaan worden bij USV voor gepensioneerden dat Bertus en Gerrie zo nu en dan aanschuiven. “Maar eerst een jaartje aanzien hoe het pensioen bevalt!”

    Gerrie en Bertus bedankt voor jullie openhartigheid en de gastvrije ontvangst.   

    Interview: Werner van der Veen