Douma Schoenen

Voor mijn tweede interview ben ik op zoek gegaan naar een sponsor die al jaren onze club steunt. Ik moest  wel voor mijzelf een drempel nemen. Niet omdat het echtpaar Douma moeilijk benaderbaar is maar ik maakte mij meer zorgen om hoe ik een artikel geschreven krijg over zo’n algemeen onderwerp als schoenen? Hoewel er lezers zijn die het anders zullen ervaren hoeft een schoen voor mij alleen maar goed te zitten. Wat valt er verder over te vertellen?

Nou, dat is mij achteraf enorm meegevallen. Het begon al bij mijn eerste bezoek aan Douma Schoenen. Ik vertelde Hilly en Tjeerd Douma dat wij als USV graag iets voor onze sponsoren wilden betekenen door regelmatig een sponsor in de schijnwerpers te zetten door middel van een interview. Hilly en Tjeerd reageerden enthousiast maar vroegen even bedenktijd. Wel merk ik dat hun enthousiasme mede geactiveerd wordt door de aandacht die ze als sponsor krijgen. Een thema waar ik later in dit verslag op terug zal komen.

Na een paar dagen bedenktijd krijg ik de uitnodiging om op een avond bij ze langs te komen. Het tijdstip dat we hadden afgesproken kon ik echter niet waarmaken. De bank lag te lekker en met een schok schrok ik wakker ‘Shit, ik heb een afspraak!’ gonst het door mij heen. De stoute schoenen aangetrokken en richting de familie Douma getogen. Tjeerd opent de deur en nodigt mij uit om binnen te komen. Ik verontschuldig mij voor het twintig minuten te laat zijn. Hilly is echter allang blij mij te zien. Ze twijfelde of de afspraak misschien toch pas voor morgenavond gemaakt was. We zetten ons aan tafel. Het eerste wat opvalt is dat er in de kamer enkele voorwerpen aanwezig zijn die  herinneren aan de Gemeente Nieuwleusen. Tjeerd is tien jaar wethouder  geweest. Nadat de Gemeente Nieuwleusen opging in de Gemeente Dalfsen heeft  hij het niet kunnen laten om een bod uit te brengen op enkele voorwerpen. Best heel bijzonder om  mijn koffie te drinken uit een kopje met het embleem van de Gemeente Nieuwleusen erop. Tjeerd kan er enthousiaste verhalen over vertellen.

Heel interessant maar ik kom natuurlijk voor de schoenen. Op hun site zag ik dat in 1988 Douma Schoenen hun deuren openden aan de Baron van Dedemstraat. “Hoe zijn jullie zo de schoenenbranche ingerold? Heb je daar altijd al interesse voor gehad?” vraag ik Hilly. Hilly kijkt mij lachend aan. “Nee joh! Ik wilde graag iets voor mijzelf doen. Die wens om zelfstandig ondernemer te worden heb ik altijd gehad.” Ik kijk van Tjeerd naar Hilly: “Voor jezelf iets willen doen…en dan begin je maar een schoenenwinkel?”  Maar dat ligt iets genuanceerder.

Op een avond kwam Tonnie van Hessem onverwacht op bezoek met de mededeling dat  ze een pand aan de Baron van Dedemstraat  kon huren om daar een drogisterij te beginnen. Het pand was echter veel te groot. Ze wist niet wat ze met de rest van het pand aan moest. “Wil jij daar iets gaan beginnen?” was Tonnie’s insteek geweest. Deze opmerking was het startschot voor een intensieve periode. Een periode waarin eerst marktonderzoek gedaan moest worden. Uit het onderzoek bleek dat er ruimte was voor nog een schoenenzaak. Door voor een specifieke collectie schoenen te kiezen zou hun zaak aan een behoefte kunnen voorzien voor een deel van de bevolking van Nieuwleusen en wijde omgeving. Daarna volgde een periode van informatie inwinnen. “Wat er allemaal komt kijken voordat je zoiets begint.” Schoenenzaken in gemeenten in de omgeving werden bezocht  om advies in te winnen. “Een bijzondere tijd!” weet Tjeerd zich te herinneren. “Zoveel mooie contacten en goede adviezen gehad. Met sommige gemaakte contacten onderhouden we nog steeds vriendschappelijke banden,” vult Hilly dankbaar aan. Een van de belangrijkste adviezen was om lid te worden van een inkoopvereniging. De ondersteuning die ze daarvan hebben ondervonden en nu nog steeds ondervinden is veel waard gebleken.

In 1988 was het dan zover. Hilly stopte met haar kantoorbaan in Zwolle  en de deuren van Douma Schoenen werden geopend. Een stap waar ze nooit spijt van hebben gehad. Hilly werkt vanaf het begin fulltime in de zaak terwijl Tjeerd eerst zoveel mogelijk hielp maar in 2000 ook fulltime aan de slag ging in de zaak. Tonnie van Hessem had naast hun een DA drogist geopend. De drogisterij ging na tien jaar over in andere handen. Rond die tijd werd het ook tijd voor Douma Schoenen om te verhuizen. In het jaar 2000 betrokken ze een nieuw pand aan de Backxlaan tegenover de Groot.

Een apart jaar weten de Douma’s zich te herinneren. Aan de ene kant de blijdschap over de nieuwe mijlpaal in hun leven maar ook het verdriet om het overlijden van Tjeerd zijn ouders. “Na het overlijden van mijn moeder hoefde het voor mijn vader niet meer zo. Toch genoot hij nog enorm van onze toekomstplannen. Hij liep echt te genieten wanneer we op het bouwterrein waren. Ik vind het dan ook heel jammer dat hij het eindresultaat niet heeft mogen meemaken.”
“Hebben jullie nog toekomstplannen?” vraag ik nieuwsgierig. “Zeker!” lacht Tjeerd: “Wij willen nog vele mooie jaren hier doorbrengen!” Ambities om nog meer winkels te openen hebben ze niet. De mogelijkheid hebben ze weleens overwogen en er hebben zich ook wel mogelijkheden voorgedaan. “Wanneer je te ambitieus bent kun je uit je voegen groeien. Dat zie je nu heel duidelijk. Hoeveel schoenimperiums zijn er niet failliet gegaan de laatste jaren. Je hebt goede en minder goede periodes en die moet je kunnen opvangen. Wanneer je alleen maar investeert, heb je geen reserves om tegenslag op te vangen!” is de mening van Tjeerd.

“Maken jullie ook leuke of bijzondere dingen mee in de winkel? “ Hilly kijkt Tjeerd aan en begint te lachen. “Wij hebben een vaste klant gehad die alleen maar blauwe schoenen wilde hebben. Ook wanneer blauw niet trendy was en dus niet geleverd werd. Mevrouw zocht dan schoenen uit die ze mooi vond om ze vervolgens zelf blauw te schilderen. Zelfs de zolen werden voorzien van een laagje blauwe verf.”

“Ik heb het record klant in de winkel in handen!” vult Hilly Tjeerd aan. “Dat was nog in de Baron van Dedemstraat. Om één uur kwam er een man de winkel in die pas om vijf uur weer vertrok.” “Vond je dat niet vreemd of bedreigend?” wil ik weten. “Vreemd wel! Bedreigend niet. Het was een aardige man die om een praatje verlegen was. Zo nu en dan paste hij een paar schoenen. Ik heb hem op een zeker moment maar een kopje koffie gegeven.”

“Jullie hebben al ruim 28 jaar een bord langs het hoofdveld staan. Hoe zijn jullie daar toegekomen?” Hilly begint weer te lachen. “We hadden de deuren nog maar net geopend of Hendrik Runhart stapte de winkel in. Aan zijn verzoek konden wij geen weerstand bieden. USV zit van huis uit in de familie bij Hilly van de Kouwenkant. Ook de kinderen Lotte en Martijn Kremer van jongste zus Annet voetballen bij USV. Tjeerd vindt sponsoring leuk maar een lastig onderwerp. Als ondernemer  wil je alle verenigingen en stichtingen wel ondersteunen. Uit een onderzoek blijkt dat Nieuwleusen wel 60 verenigingen, stichtingen en clubjes heeft. Een onmogelijke zaak voor een gemiddelde middenstander  om elke actie financieel te ondersteunen of te sponsoren. Jammer vindt hij ook dat er weinig oog is voor de sponsor. Als voorbeeld noemt Tjeerd de vraag om advertenties te plaatsen in programmaboekjes of iets dergelijks. “Je hebt een zaak te runnen en hoopt ook op respons. Wanneer ons gevraagd wordt om bijvoorbeeld een advertentie te plaatsen tegen een bepaalde vergoeding, stel ik voor om onze advertentie gratis te plaatsen. Ter compensatie voegen we er dan een kortingsbon aan toe die in onze winkel gebruikt kan worden. Per ingeleverde bon geven wij de instantie dan een percentage van het besteedde bedrag. Blijkt echter vaak een probleem te zijn.”

Ondernemers ervaren daardoor soms druk. Ze willen niet asociaal overkomen maar moeten keuzes maken. “Ondernemers weten ze altijd te vinden terwijl mensen met goede inkomens niet aangesproken worden. Denk aan artsen, advocaten etc..” Tjeerd glimlacht. “Tja, zo zit de wereld in elkaar. Komt natuurlijk ook omdat al die verenigingen door vrijwilligers gerund worden. Liefhebbers die vaak geleid worden door hun goede wil. En dat maakt het ook zo mooi en wil je als ondernemer eigenlijk wel veel meer ondersteunen. Echt fantastisch, al die mensen die zich inzetten om verenigingen etc. bestaansrecht te geven. Maar helaas ons budget is begrensd.”

“Komen jullie vaak bij een wedstrijd kijken?” Deze vraag wordt ontkennend beantwoord. Mede door de zesdaagse werkweek is hun vrije dag een kostbare vrije dag en familiedag. Zelden gaan ze naar bijeenkomsten voor sponsoren. Soms een lezing maar nooit naar sponsorbijeenkomsten.

De sport ervaringen die de Douma’s zelf hebben zijn divers. Vroeger hielden ze van motorrijden. De ogen beginnen te glinsteren wanneer ze het hebben over tochten met een groep vrienden naar Zuid Limburg en de tochten naar de races op Silverstone. Hun favoriete motors waren Triumph, BSA en BMW.

Tjeerd is ook nog een periode badmeester geweest in het Sportfondsen bad op de Turfmarkt in Zwolle. Beter bekend als ‘Stilobad’. Deze opmerking roept oude herinneringen op zowel bij Tjeerd als bij mij. De naam van badmeester Lukien viel. Een begrip in die tijd. De herinneringen aan de warme, zware chloorlucht riepen tussen interviewer en Tjeerd tegenstrijdige gevoelens op.

Hilly’s meest gedenkwaardige ervaring maakte ze in haar jeugd mee. Ze bezocht een school in Zwolle en fietste elke dag 23 kilometer heen en ook weer terug. Vaak had ze het laatste uur gymnastiek. Van haar vader hoefde ze daar niet naar toe. Ze had immers genoeg beweging en kon dat laatste uur beter gebruiken om naar huis te fietsen. Het gevolg was dat ze de gymleraar pas leerde kennen tijdens de diploma-uitreiking.

Inmiddels verloopt de avond op zijn einde. Tijd om aan een leuk en open gesprek een einde te maken. Na afscheid genomen te hebben verlaat ik tevreden het pand. Ook vanavond was het weer een genot om achter de schermen van een onderneming te mogen kijken. Hilly en Tjeerd bedankt voor jullie gastvrijheid en het boeiende gesprek.  

Interview: Werner van der Veen.